(από μια πίστα μέχρι τον πόλεμο και τον Οδυσσέα…., δείτε το ολόκληρο)
Γειααα… Εδώ είμαι πάλι μια ώρα λίγο περασμένη. Κάποιος που με αγαπάει πιο πολύ από όλους μου λέει να μην γράφω περασμένες ώρες γιατί ΚΑΙ αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου. Γελάω! Όχι με αυτόν. Αυτόν τον έχω εικόνισμα. Με όσους από εσάς ψάχνετε και ψάχνεστε με τέτοιες αφορμές. Άλλωστε έχω δηλώσει ότι με τον δήθεν καθωσπρεπισμό θα γελάω για πάντα και θα τον προκαλώ χειρότερα.
Για τους υπόλοιπους , τους περισσότερους, που συνεννοούμαστε και με καταλαβαίνετε είπα να μοιραστώ κάτι. Βράδυ Σαββάτου και πραγματικά ζω στη σκιά του, που λέει και το τραγούδι. Σήμερα έπρεπε να είχα παρακολουθήσει μια υπέροχη θεατρική παράσταση (ετσι λένε τα σχόλια τουλάχιστον) , μετά να έχω δείπνο σε ένα μισελενάτο εστιατόριο και ύστερα να ταρακουνήσω το σώμα μου σε μια πολύ αξιόλογη μουσική σκηνή. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Γιατί την Πέμπτη έληξε το πιστοποιητικό εμβολιασμού μου. Και επειδή ήταν και Τσικνοπέμπτη και ήταν και ΣΚ δεν πήγα να ανανεώσω γιατί φοβήθηκα μην ανεβάσω κανένα πυρετό και τα χάσω. Άσε λέω , τη Δευτέρα.
Ζούσα μια κανονική ζωή μέχρι την Πέμπτη. Μια απόλυτα κανονική ζωή. Και ξαφνικά, ψάχνω φαρμακεία να εφημερεύουν, πληρώνω δεκάρικα σε τεστ και παρόλα αυτά ακυρώνεται όλο το Σαββατόβραδό μου! Γιατί δεν αρκεί το rapid για να πάω στα παραπάνω. Χρειάζεται πιστοποιητικό εμβολιασμού. Καλώς! Συμφωνώ. Μόνο που έπεσα στη λούμπα μόνη μου. Από αμέλεια. Και τρεις μέρες τώρα δεν είναι πια η ζωή μου φυσιολογική. Και χαλάστηκα.
Ευγενικά θα πω, ότι απόρησα με τους ανεμβολίαστους. Μα τι ζωή είναι αυτή; Πως τη ζεις; Για να μην κάνεις ένα εμβόλιο που έχει κάνει 3 δισεκατομμύρια κόσμος. Και αν είναι από φόβο σε νιώθω, Αν είναι από πείσμα…. απαξιώ. Προσωπικά εμβολιάζομαι από το 1982,από μωρό, και μετά το 1985 για να πάω σχολείο, για να ζω αναμεσά σας, για να συνδράμω στον περιορισμό των ανθρώπινων και όχι μόνο ασθενειών και επιδημιών, και πιο πολύ για να προστατευτώ από αυτές κτλ . Ακόμα μία φορά… (Βίσση…. Σόρι φταίει το Σάββατο).. Ακόμα μία φορά είναι Οκ. Το χω.
(Σε όσους ανεμβολίαστους φίλους δημιουργηθεί το ερώτημα τι ζωή είναι αυτή να ζεις κανονική ζωή αφού σε εμβολιάσουν, η απάντηση έχει ήδη γραφτεί πιο πάνω. Από μωράκι έτσι ζω. Έτσι ζούμε όλοι. Εμπιστευόμαστε την επιστήμη και είμαστε υπερήφανοι που έχει εξελιχθεί!! Δεν άλλαξε κάτι. No big deal)
Και έτσι κάπως έμεινα μέσα αυτό το Σάββατο. Είχα βέβαια την επιλογή να κατσω με παρέα έξω, όπως συνηθίζω άλλωστε γιατί καπνίζω, αλλά ξενέρωσα και έμεινα σπίτι. Για τους Αιγιώτες φίλους αλλά και για τους φαν του Survivor θα πω ότι είδα Survivor για τον Αιγιώτη μας Τάκη Καραγκούνια. (Τις καθημερινές βλέπω Masterchef, σόρι, αλλά γνώρισα και κάποια παιδιά εκεί )
Και μετά ξεκίνησε πάλι η live προβολή του πολέμου. Από τις 6 έχω ξυπνήσει σήμερα και έχω παρακολουθήσει αρκετά. Και στις 1 τη νύχτα πάλι. Είχε το CNN breaking news. Ανατίναξαν μια αποθήκη πυρομαχικών και γινόταν χαμός. Και είπαν στους δημοσιογράφους να κατέβουν από τις ταράτσες γιατί ίσως ακολουθούσε αεροπορική εισβολή.
Δεν θέλω να γράψω καμιά πολιτική άποψη γιατί δεν έχει και σημασία. Και απορώ και με αυτούς που το κάνουν! Εδώ στο καφενείο μας, εννοώ. Αλήθεια απορώ. Ίσως να απορώ τόσο όσο με τους ανεμβολίαστους που ζουν έτσι για ένα πείσμα που μοιάζει παιδικό.
Έχω διαβάσει πολλά κείμενα σε 4 διαφορετικές γλώσσες και ήταν και από καπιταλιστές, και από νεοφιλελευθερους, και από κομμουνιστές και από δημοκρατικούς και από κεντρώους και από καθηγητές και από διπλωμάτες, και από την επιτροπή της Eurovision και από την Καιτούλα που έχει το κομμωτήριο στον από πάνω δρόμο. Όλα τα διάβασα. Αλλά πολιτική άποψη δεν έχω να γράψω. Γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν έχω μάθει ούτε τα μισά! (Τα οποία μάλλον ήξερε η Καιτούλα)
Βλέπω Live στην τηλεόρασή μου Σάββατο βράδυ φωτιές και πυρά να ανταλλάσσονται και να μένονται!Ενώ θα έπρεπε να ήταν αγκαλιές, φιλιά, βιβλία και απόψεις. Σε μια πόλη που έχω επισκεφτεί. Και περάσαμε και υπέροχα (αν εξαιρέσω ότι μας είχαν κατακλέψει οι ταξιτζήδες, για να τα λέμε όλα!) Βλέπω φωτιες, και σύννεφα στουν ουρανό και πυρά, και εκείνη την όμορφη πολή “νεκρή”. Ναι στενοχωριέμαι. Και είναι και Σάββατο.
Εκείνο που δεν αντέχω και λυγίζω είναι όταν δείχνουν τα παιδιά. Γιατί στην οθόνη βλέπω κατά ένα μαγικό τρόπο τα πρόσωπα της Αγγελίνας και του Δημήτρη (τον μονάδικό μου έρωτα και το αστείρευτό μου πάθος, τα ανίψια μου). Και κλαίω. Και αλλάζω κανάλι. Γιατί το μικρό , στενό, ταπεινό μου κεφάλι μου δεν χωράει αυτό το σκηνικό. Όχι , όχι, το σκηνικό. Το σκηνικό το ζουν άλλοι. Τη σκέψη του. Ούτε καν την σκέψη του. Μια δειλή λιποτάκτησα θα ήμουν στον πόλεμο. Πριν καν ξεσπάσει….
Διάβασα από κάποιους κατηγορίες για όσος ποστάρουν τις βόλτες τους στα πάρκα, στα χιονοδρομικά, στα μπαρ, στα κλαμπ, στα μπουζούκια και όπου αλλού περνάμε όμορφα . Ακόμα και σε ένα σπίτι με καλή παρέα και φαγητό. Κατηγορίες που η ζωή πάει μπροστά. Που τολμάμε να ζούμε όσο πιο καλά μπορούμε. Που τολμάμε να μην κλαίμε συνέχεια, να μην πονάμε συνέχεια, να μην υποφέρουμε συνέχεια. Με ποια προσόντα ρε φίλε δεν κλαις συνέχεια για την Ουκρανία;;
Με τα ίδια μάλλον που πάμε τη ζωή μας , ο καθένας από εμάς μπροστά, ανάμεσα και σε άλλους πολέμους του παρελθόντος, ανάμεσα στον κόβιντ, την οικονομική κρίση, το προσφυγικό, την ανεργία και πιο πολύ ανάμεσα στα προσωπικά πολύ σοβαρά προβλήματα του καθενός. Την υγεία του, τα οικογενειακά του, τα προσωπικά του. Ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη ζούμε έτσι και αλλιώς. Και παλεύουμε να μην φαμε οι άθεοι του Ουρανοδρομου Ήλιου τα βόδια και μας στερήσει του γυρισμού τη μέρα. Και πιο πολύ μην μας σκοτώσει ο Κανένας. Όχι τώρα! Από πάντα αυτό παλεύουμε! Από τον καιρό του Οδυσσέα.
Ειρωνικό που η Οδησσός εμπλέκεται σε αυτήν τη μάχη; Δεν έχω πολιτική άποψη να σας γράψω. Ουτε καν κοινωνική μάλλον…Τι να πω;; Που όσο πατεράδες και γιοι σκοτώνονται και από τις δυο πλευρές, κάποιοι τηλεφωνιούνται να δουν αν θα συνεχίσουν να τους αφήσουν να σκοτώνονται… Και όχι δεν είμαι ισαποστάκης (παρότι κατανοώ τι έχει συμβεί)… Όσο και να σου γαμούν τα πρέκια (ούτε ξέρω τι σημαίνει ακριβως) δεν θανατώνεις αμάχους! Όποιος και αν είσαι… Κράτα την ψυχραιμία σου και βρες άλλους τρόπους να κερδίσεις την παρτίδα. Που ίσως θεωρείς να την άξιζες. Γενικά μιλάω…
Και επειδή με τα παιδιά υποφέρω απόλυτα, αλλά τα λέτε όλα εσείς (λες και θα τα σώσετε), εγώ ήθελα μόνο έτσι λόγω παλιού επαγγέλματος να στείλω αγάπη, θετική ενέργεια και ευχές στους πολεμικούς ανταποκριτές. Ο Κοέλιο στο βιβλίο Ζαχίρ δια στόματος πολεμικού ανταποκριτή είχε πει ” Ποτέ δεν είσαι τόσο κοντά στη ζωή όπως όταν είσαι κοντά στον πόλεμο!”
Τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους αυτούς που μας φέρνουν με κίνδυνο ζωής αυτό το Σάββατο το βράδυ, τόσο κοντά στη ζωή!
Από την οποία δικαιούμαστε όλοι ένα τραγούδι από τις Σειρήνες ή και από το Ρέμο… Και ας μην πλησιάσαμε τελικά…
Good night, good fight
