ΟΠΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΠΕΙ
(Από τα αγαπημένα μου, διαβάστε το και σχολιαστε το)
Ο Έρωτας! Αυτό το σιχαμένο συναίσθημα που σου υπενθυμίζει κάθε φορά πόσο χαμηλά μπορείς να πέσεις. Πόσο εύκολα χάνεται μια αξιοπρέπεια. Ο Έρωτας! Αυτό το τραγικό συναίσθημα που μας πούλησε η ζωή ως ευτυχία. Μα πόσο μαγκιόρα είναι η ζωή! Ο Έρωτας. Η στιγμή που τα πόδια κόβονται, η γλώσσα δένεται, τα μάτια αλληθωρίζουν και τίποτα μα τίποτα δεν θυμίζει εσένα πια! Σε βάζει να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν θα άρμοζαν στην προσωπικότητά σου, σε οδηγεί σε ποταπές σκέψεις που ποτέ δεν θα ταίριαζαν στο χαρακτήρα σου. Μπορεί και σε ανυψώνει τη στιγμή που σε εκμηδενίζει! Αυτός ο ύπουλος μπάσταρδος που χωρίς να το θέλουμε ορίζει αποφάσεις, συμπεριφορές, κοινωνίες ολόκληρες!
Μη μου πείτε πως ποτέ δεν έχετε σκεφτεί όλα τα παραπάνω. Και ειδικά όσο μεγαλώνετε… Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες έχει πει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε μια συνέντευξή του. Γιατί δεν υπάρχουν για πάντα, θα συμπληρώσω εγώ. Και η αλήθεια είναι πως οι ερωτευμένοι κυρίως χωρίζουν! Και κυρίως από έρωτα!!!
Καλά, εντάξει, υπερβάλλω λίγο χάριν αστεϊσμού για να δείξω πόσο έντονο είναι το συναίσθημα αυτό και πόσο αλλάζει εμάς, τα θέλω και τις συμπεριφορές μας, συχνά με κακό τέλος και πικρία. Έχοντας όμως πρώτα υπερνικήσει τα ανυπέρβλητα. Γιατί στην πραγματικότητα ο έρωτας βγαίνει πάντα νικητής. Ακόμα και όταν τελικά χάνει, μας έχει κερδίσει προηγουμένως σε όλα τα επίπεδα.
Θυμήθηκα μια παλιά ιστορία που είχε διαδραματιστεί στη Γενεύη αλλά και οπουδήποτε αλλού και ήθελα να τη μοιραστώ. Για να τον τιμήσω τον κύριο… Αλήθεια…
Έχω κατέβει στο καφέ των καπνιστών, που σύχναζα τότε και έγραφα, για ποτάκι και για να χαζογράψω μιας και δεν ήξερα τι. Εμφανίστηκε η φίλη μου Ναταλία εκνευρισμένη και φορτισμένη. Ζήτησε από το Ναδέρ, ιδιοκτήτη του μαγαζιού, ποτό και γρήγορα. Άφησα το laptop και πήγα να δω τι τρέχει. Πιάνω τη συζήτηση στα μισά..
«Μάλιστα! Και σε έχει κάνει έτσι ενώ δεν είσαι ερωτευμένη μαζί του. Ενώ είναι φίλος σου. Γιατί δε μου μοιάζει….» είπε ο Ναδέρ.
Είχε μόλις διηγηθεί μια ιστορία γι αυτή και κάποιον Αχιλλέα, φίλο των τελευταίων ετών που τα πράγματα τελευταία είχαν μπερδευτεί μεταξύ φλερτ και φιλίας φτάνοντας στη γνωστή … «μοιραία» κατάληξη. Τον έρωτα σε πράξη. Εκείνος της εξομολογήθηκε ότι ήταν ερωτευμένος και θύμωσε πολύ όταν δεν το έκανε και η ίδια. Με αποτέλεσμα να της ζητήσει τελικά να απομακρυνθούν, καθώς θεώρησε πως τον κοροϊδεύει.
«Γιατί να απομακρυνθώ; Αφού περνάμε πολύ καλά σαν άνθρωποι μεταξύ μας; Αυτό δεν αποζητούμε σε αυτή τη ζωή όλοι; Γιατί να το απαρνηθώ; Επειδή αυτός κάτι δεν καταλαβαίνει; Ας το καταλάβει. Πρέπει και ντε και καλά να έχω μια ταμπέλα από πάνω να λέει τι είμαστε; Πρέπει οπωσδήποτε να του πω πως είμαι ερωτευμένη;» κι έβαλε τα κλάματα.
«Ενώ δεν είσαι;» ρώτησε με ευγενικά ειρωνικό χαμόγελο ο Ναδέρ.
«Jesus! Δεν είμαι ερωτευμένη Ναδέρ. Δεν ερωτεύομαι πια! Ερωτεύτηκα μια δυο φορές, τότε που ήμουν μικρή και δεν ήξερα, φτάνει!»
«Γιατί δεν ερωτεύεσαι πια;»
«Γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια της μα αυτό της φέρνει τρόμο» πρόλαβα να πω εγώ χαζογελώντας, που την ξέρω, μήπως και προλάβω το στεγνό συναισθηματικό στρίμωγμα του Ναδέρ. Και δεν είπα και ψέματα.
Ο Ναδέρ την κοίταξε με ένα βλέμμα που γένναγε από συμπόνοια μέχρι απαξίωση.
«Να του το πεις! Γιατί είσαι. Και να μη φοβάσαι!»
«Δεν έχω να πω τίποτα! Ερωτεύτηκα παλιά… το είπα… Ε δεν θα κάνουμε αυτή τη δουλειά όλη την ώρα!!»
«Αυτή τη φορά δεν θα είναι σαν την άλλη. Δεν ξέρω πως, και ούτε μπορώ να σου εξηγήσω. Απλώς θα είναι αλλιώς. Θα είναι όπως ποτέ δεν το έχεις πει! Μη γυρίζεις πίσω και μη συγκρίνεις!»
Η Ναταλία δίδασκε δημιουργική γραφή σε ένα ιδιωτικό σχολείο σε παιδιά δημοτικού και ταυτόχρονα αρθρογραφούσε σε τοπική εφημερίδα.
Λίγες μέρες μετά τη συνάντηση στο καφέ :
Ο μικρός Τζόσεφ βγήκε από την τάξη του χαζεύοντας τη μικρή Μιρέλα. Προσπαθούσε να την ακολουθήσει και να βρει ένα τρόπο να της μιλήσει. Ήξερε πως δεν θα τα κατάφερνε, αλλά πάντα μέσα του έλπιζε. Είχε φτάσει πια στη έκτη τάξη και του άρεσε από την πρώτη! Έπρεπε να βρει τη στιγμή. Όπως την ακολουθούσε χωρίς να έχει χαμηλώσει τα μάτια του από πάνω της, σκόνταψε κάπου. Ήταν το πόδι ενός συμμαθητή του. Επεσε κάτω και ανασήκωσε τα μάτια. Δεν ήταν ένας, ήταν περισσότεροι. “Πόσο καιρό θα την ακολουθείς βρε φύτουλα;; Αφού δεν σε θελει!” Είπε ο ένας και όλοι οι άλλοι γελούσαν. Πήγε κάτι να απαντήσει αλλά οι κοροϊδίες και τα πειράγματα έγιναν ακόμα πιο πολλά. Και πιο χοντρά. Για κάτι που δεν πρόλαβε καν να πει. Ούτε σε αυτούς, ούτε σε εκείνη.
Η Ναταλία έτυχε να περνάει από το διάδρομο. Κατάλαβε τι συνέβαινε, έβαλε τις φωνές, μοίρασε τιμωρίες στους πάντες και μετά μάζεψε το μικρό χτυπημένο Τζόσεφ στο γραφείο της.
“Γιατί έγινε αυτό;” τον ρώτησε. “Γιατί αγαπάω τη Μιρέλα και…με κοροϊδεύουνε. Τη λένε άσχημη γιατί φοράει γυαλιά. Χρόνια τώρα…” χαμήλωσε τα μάτια.
“Εσύ να συνεχίσεις να την αγαπάς! Αν το αξίζει να την αγαπάς. Και να μη δίνεις σε κανένα λογαριασμό… άστους να λένε…Πάντα θα λένε. Σε εκείνη το έχεις πει;” είπε η Ναταλία για να τον υπερασπιστεί και το παιδί χαμήλωσε τα μάτια. “Ναι.. περίπου δηλαδή…δεν μπορώ… Μπορεί να μην με αγαπάει και να με κοροϊδέψει κι αυτή,σαν τους άλλους.” Η Ναταλία τον πήρε απαλά αγκαλιά και τον φίλησε στα μαλλιά.
“Να της το πεις. Αν εσένα σου αρέσει με τα γυαλιά της να της το πεις. Μπορεί να μην σε αγαπάει, αλλά δεν πειράζει. Δεν αγαπάμε για να πάρουμε κάτι πίσω. Εσύ θα έχεις πει το συναίσθημά σου και θα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Και μην προσπαθήσεις ποτέ ξανά να το εξηγήσεις στους άλλους γιατί δεν οφείλεις καμία απολύτως εξήγηση”.
Ο μικρός Τζόσεφ άπλωσε τα χεράκια του και την αγκάλιασε. “Σας αγαπώ κυρία” είπε. Η Ναταλία χαμογέλασε. “Μα αφού αγαπάς τη Μιρέλα”. “Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Αυτή την αγαπάω γιατί είναι όμορφη. Εσάς γιατί είστε σπουδαία! Γιατί με σώσατε σήμερα. Εσας σας αγαπάω αλλιώς. Σε σας το λέω αλλιώς. Όπως σε αυτή δεν το χω πει”. Και της έδωσε ένα άγαρμπο παιδικό φιλί.
Κι έτσι η Ναταλία έφαγε το μεγαλύτερο “χαστούκι” της ζωής της. Μαζί με το πιο γλυκό φιλί. Μάλλον πακέτο πάνε αυτά. Οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος… Του έρωτα..; Της ζωής…;
Ο έρωτας που ξέρει να μας πονάει και να μας ξυπνάει.
Η Ναταλία μπήκε στο «καφέ των καπνιστών» παραμονή του Αγίου Βαλεντίονου με ορμή, Όχι τσαντίλα, όχι στενοχώρια, μόνο ορμή!
«Καταλάβατε τι είπε ο μικρός;; Μου έδωσε τη λύση! Σε όσα δεν μπορούσα να εκφράσω. Αλλιώς! Όπως ποτέ δεν το έχει πει! Αλλιώς! Μπορώ να το πω και να είναι αλλιώς! Μπορώ να του το πω και να μην ακουμπήσω τα παλιά, να είναι αλλιώς! Τη μικρή την αγαπάει γιατί είναι όμορφη και εμένα γιατί τον έσωσα ! Κι εγώ μπορώ να το πω αλλιώς. Τον καθένα τον αγαπάς για άλλα πράγματα και όλα δεν θα τα βρεις πουθενά! Αρκεί να αγαπάς τον άλλο για κάτι που τον θεωρείς ξεχωριστό!»
“Να έπινες κάτι;” είπε ο Ναδέρ χαμογελώντας
“Τίποτα δε θέλω να πιω. Γιατί ξέρω τι να πω! Και πως! Ένα τσιγάρο στρίψτε μου μόνο και θα σας πω!”
“Μα το θέμα δεν ήταν να πεις σε μας, αλλά σε κάποιον άλλο….” είπε ο Ναδέρ
Την άλλη μέρα δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα :
«Δεν υπάρει χειρότερο και ομορφότερο πράγμα στη ζωή από το να παραδέχεσαι σκληρές αλήθειες.. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να πω πως δεν μπορώ χωρίς εσένα, πως αρρωσταίνω όταν δεν μου μιλάς, πως ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη σου κτλ. Τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Μου είχε συμβεί παλιά, και δε θέλω να ξανασυμβεί γιατί μόνο καινούρια θέλω να ζω με σένα. Συμβαίνει κάτι άλλο. Θέλω το χαμογελό σου. Αυτό. Το θέλω. Θέλω να κάνω όσα μπορώ για να το κρατάω στα χείλη σου. Και θέλω όποτε πονάς να παίρνω όσα αντέχω από πάνω σου για να ξαλαφρώνεις. Θέλω να είσαι εσύ. Εσύ, κανονικός, ξεχωριστός, μοναδικός! Που δε μου θυμίζεις τίποτα παρά μόνο όσα θέλω να ζήσω. Θέλω να ξεκλειδώσεις όλα αυτά που έχω να σου δώσω. Θέλω να ζω για να έχω να σου δίνω…»
Ο έρωτας, όπως ποτέ δεν το έχεις πει!
Gn, gf
