Είναι ένα τραγούδι, το άκουσα για πρώτη φορά στην ζωή μου χτες. Χτες που ο μονάκριβός μου έρωτας, η Αγγελίνα, πήγε τελευταία φορά στο νηπιαγωγείο! Τον Σεπτέμβρη αρχίζει ακαδημαϊκή καριέρα. Δημοτικό! Ποια; Εκείνη που μέχρι χτες ήταν μωράκι στην αγκαλιά μας. Μέχρι χτες δεν ήταν; Πως μεγάλωσε έτσι μέσα σε μια νύχτα;; Μια νύχτα δεν ήταν;
Η Αγγελίνα πήγε στο σχολείο πρόπερσι και λίγο καιρό μετά ξεκίνησε ο covid. Γνώρισε το σχολείο και την κοινωνικοποίηση εν καιρώ καραντίνας. Δυο χρόνια παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο. Έμαθε να χειρίζεται υπολογιστή για να κάνει μάθημα από εκεί στα 4,5 της χρόνια. Έμαθε να ανοίγει την κάμερα και να δυναμώνει την φωνή.
Στο ξέκινημά της, στην κοινωνική ζωή στη γη έμαθε να φοράει μάσκα. Και να βλέπει τους συμμαθητές και αργότερα φίλους της με αυτήν. Δεν μπορούσε ποτέ να δει τα χαμογελαστά τους χείλη. Μόνο τα μάτια τους… Και να διακρίνει εκεί τα χαμόγελα και τις διαθέσεις τους. Δεν έβλεπε ολόκληρα τα πρόσωπα από τις δασκάλες της.
Έμαθε να αλλάζει δυο μάσκες την ημέρα ή και περισσότερες και να τις τοποθετεί σε ειδικές θήκες. Να κάνει μάθημα μέσα στο χειμώνα με ανοιχτά παράθυρα. Έμαθε να μην αγκαλιάζεται πολύ και να κρατάει αποστάσεις. Να πλένει συνέχεια τα χέρια της με αντισηπτικό.
Και πάνω που χαιρόταν που έβλεπε πρόσωπα με μάσκες και έπαιζε σε αίθουσες με κρύο, έμαθε ότι έτσι ξαφνικά μπορεί να ξανακλειστεί σπίτι της, να ξανανοίγει μια κάμερα και να δυναμώνει τη φωνή.
Μπορεί και να τη χαμήλωσε κάποιες φορές… Δεν ξέρω…
Έκανε γιορτές στο σχολείο και τα πρώτα της ποιήματα δεν μπορούσε να τα ακούσει κανείς. Ούτε οι γονείς, ούτε οι παππούδες, ούτε οι θείοι της. Κανείς. Έκανε τόσο κόπο να τα μάθει και απλώς τα βλέπαμε όλοι μετά από τα βίντεο που έστελνε η δασκάλα. Μέσα από τα βίντεο της λέγαμε Μπράβο! Την άλλη μέρα.
Σήμερα για πρώτη φορά έγινε ανοιχτή γιορτή για γονείς στο νηπιαγωγείο. Η Αγγελίνα , και όλα τα παιδάκια είχαν κοινό. Το ουράνιο τόξο και η αγάπη ήταν το θέμα. Το τραγούδι που αναφέρομαι το τραγούδησαν όλα τα παιδάκια και είχε και δρώμενο. Δεν μπορώ να ποστάρω το βίντεο με τα παιδιά για ευνόητους λόγους, αλλά θα μπείτε στο κλίμα αν ακούσετε μελωδία και στίχους.
Συγκινήθηκα αφόρητα. Έκλαψα χωρίς αύριο όσο το παρακολουθούσα. Αυτά τα παιδάκια ήταν πλέον ελεύθερα! Χωρίς μάσκες! Με τα πρόσωπά τους φανερά! Με τα χαμογελά τους διαθέσιμα. Με τους γονείς τους εκεί να τους καμαρώνουν. Και να τραγουδούν τους παραπάνω στίχους πιασμένα χέρι χέρι!
Πάντα έτσι να είναι η ζωή τους… Αυτό μόνο…
Η χτεσινή συγκίνηση για την γιορτή της Αγγελίνας συνέπεσε με μια επέτειο της ζωής μου. Τον σεισμό στο Αίγιο στις 15/06/1995. Ήταν 3.20 τη νύχτα. Ετών 15. Φορούσα ένα πράσινο σορτς, ένα μπεζ φανελάκι και δίπλα ήταν αρβυλάκια μου.. Αυτά φορούσαμε τότε. Όλοι στο σπίτι είχαν κοιμηθεί. (Γονείς, γιαγιά, τρία αδέρφια). Ήμουν ξύπνια γιατί διάβαζα γεωμετρία. Έδινα εξετάσεις το επόμενο πρωί και επειδή δεν τα είχα πάει όπως ήθελα στο εξάμηνο, ξενυχτούσα για να διαβάσω για το άριστα.
Και ξεκίνησε ο σεισμός. Δεν φοβήθηκα. Παρότι άκουσα πολλά πράγματα να σπάνε και διάφορους άλλους θορύβους. Όταν τελείωσε προσπάθησα να σηκωθώ και δεν γινόταν εύκολα γιατί η βιβλιοθήκη -γραφείο που καθόμουν είχε προχωρήσει πολλά εκατοστά μπροστά και μου είχε κλείσει τα πόδια. Βγήκα παρόλα αυτά και είδα τους γονείς μου να τρέχουν στο δωμάτιό μας. Δεν ήξεραν ότι εγώ δεν είχα κοιμηθεί ακόμα και ήμουν στο γραφείο.
Όσα ακολούθησαν θα με ακολουθούν πάντα. Μια βιβλιοθήκη είχε σπάσει και είχε κλείσει την είσοδο του σπιτιού. Η διπλανή της είχε σπάσει προς τα πίσω. Αν είχε πέσει προς τα μπρος θα με είχε πλακώσει. Αυτό ποτέ δεν έγινε. Καιρό μετά κατάλαβα ότι δυο διπλανές βιβλιοθήκες είχαν σπάσει αντίθετα. Σηκώσαμε την μία και βγήκαμε από την πολυκατοικία. Όλοι. Γονείς, γιαγιά, τρία αδέρφια.
Πήγαμε στην πλατεία της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι, σας την έχω ξαναγράψει πρόσφατα. Όλη η πόλη στους δρόμους. Όλη!!! Χαμός! Πανικός! Και μια πανσέληνος να φέγγει για να βλέπουμε. Πενήντα μέτρα από το σπίτι μου, ήταν η πολυκατοικία που έπεσε και μέσα μια απο τις καλύτερες μου φίλες. Από το δημοτικό.
Έγραψα μόνο τότε για εκείνη τη νύχτα. Έδωσα ένα κείμενο στον φίλο Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλο δημοσιογράφο να το βάλει στην εφημερίδα για την μνήμη της φίλης μου, του αδερφού της και του μπαμπά τους που έφυγαν εκείνη τη νύχτα. Και άφησαν μια μαμά και καθηγήτριά μου τότε, μόνη.
Παρότι στο Αίγιο τιμούμε κάθε χρόνο την επέτειο του σεισμού και την μνήμη των νεκρών, δεν έχω καταφέρει ως σήμερα να γράψω και να περιγράψω εκείνη την βραδιά. Και ούτε τώρα θα το κάνω αναλυτικά. Δεν μπορώ. Πενήντα λέξεις θα σου πω.
Την θυμάμαι σαν χτες. Να φεύγω από το σπίτι, να είμαι στην πλατεία, να πηγαίνω μπροστά από την πεσμένη πολυκατοικία, να περνάνε τα ασθενοφόρα, να βγαίνουν οι νεκροί, να βγαίνουν ζωντανοί. Οι σειρήνες! Οι σειρήνες μέχρι σήμερα μου τρυπάνε τα αυτιά!
Και πάνω πάνω,ψηλά ψηλά, στην πολυκατοικία που έπεσε, σε έναν τοίχο που έμεινε όρθιος μια εικόνα της Παναγίας να μην έχει κουνηθεί από τη θέση της. Και από πάνω της το φεγγάρι. (Τότε δεν ήξερα τι είναι το πιο σπούκι πεθαίνεις…)
Γύρισα στο σπίτι μου τρία χρόνια μετά. Φοιτήτρια πια. Αλλά ποτέ δεν ήταν το ίδιο. 15/06/1995 θάφτηκαν πολλά κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών μας.
Τα σπίτια ξαναγίνανε! Τα συντρίμμια των ψυχών τα βλέπεις πολύ αργότερα… Τα συνειδητοποιείς αργότερα… Τα μαζεύεις αργότερα… Ή και ποτέ… Δεν είμαι ειδική να στο πω…
Πάντως 27 χρόνια μετά, την ίδια μέρα, ο μονάκριβός μου έρωτας κάνει coming out και λέει το πρώτο του ποίημα μπροστά σε κόσμο μετά από δύο χρόνια σιωπής. Ξέρεις πως αισθάνομαι και πως το κάνω εικόνα; Σαν πάνω στην καμένη την γη φυτρώνει πρασινάδα! Και εμείς μαζί της!
Η ζωή αναγεννάται! Και βρίσκει τρόπους να με σοκάρει, να με συγκινεί, να με εντυπωσιάζει, να με κερδίζει! Με την αγάπη της!
Ακούστε το τραγούδι… Παραθέτω τους στίχους από το τραγούδι…και πλέον ξέρετε γιατί… Αν θέλετε ψαξτε το στο You tube.
Good night, good fight
Σαν ουράνιο τόξο είναι η αγάπη
κι όποιος τη ζητάει χρώματα πολλά
του χαρίζει να`χει μέσα στην καρδιά του
και στα όνειρά του όλα τα καλά.
Εν δυο, εν δυο, τα χρώματα βαδίζουν
σε περίφημο χορό πριγκιπικό
κι όταν κάποτε τα μάτια τους δακρύσουν,
άσπρα γίνονται
και πέφτουν στο κενό
