Προσωπικά τα έχω λίγο χαμένα και το ομολογώ. Θες το πολύ διάβασμα, θες η πολλή δουλειά, η πολλή πληροφόρηση, το πολύ φαγητό, δεν ξέρω… Πάντως αποδέχομαι ότι τα έχω λίγο χαμένα από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Μπορώ να στο εκφράσω και σε “ανώτερα” ελληνικά αλλά είμαι σίγουρη πως συνεννοούμαστε με το .. χαμένα.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι είμαι μια μειονότητα ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζουν τα πάντα. Ότι ζω ανάμεσα σε φωτεινούς παντογνώστες που ήταν ο θεός ή κάποιος που τους ευλόγησε και έτσι αυθύπαρκτα έχουν την απόλυτη γνώση των πραγμάτων και εγώ απλώς παραπαίδι… Αλλά μιας και αυτός ο”τοίχος” είναι δικός μου, έλεγα αν δεν έχουν πρόβλημα οι παντογνωστες να γράψω κάτι γι αυτά τα “χαμένα” που έχω…
Θεσσαλονίκη 2008. Είμαι στην πόλη γιατί η εταιρεία που εργάζομαι έχει περίπτερο στη ΔΕΘ. Καλά πήγε και η εκθεση και το περιπτερο. Και είμαι σε ένα ταξί να φύγω για το αεροδρόμιο. Είμαστε σταματημένοι στην κίνηση. Έπεται αγώνας ΠΑΟΚ Αρης. Δίπλα από το ταξί στο δρόμο περνάνε πεζή δεκάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ. Με φανέλες, με συνθήματα. Μιας και είμαστε σταματημένοι τους παρακολουθώ σαν να βλέπω ντοκιμαντέρ. Εντυπωσιάζομαι. Απευθύνομαι στον οδηγό. “Να κατεβάσω το παράθυρο και να φωνάξω Θρύλε θεε Ολυμπιακέ” ; Τον ρωτάω. Και το λέω με μια κάποια αβρότητα. Ίσως και βλακεία…
Ο ταρίφας παθαίνει αμόκ, ασπρίζει και μου απαντά “Πας καλά κοπέλα μου;; Θες να μου σπάσουν το ταξί;;”
Ομολογώ ότι καθόλου δεν κατάλαβα τι φοβήθηκε και γιατί αντέδρασε τόσο απότομα και άσπρισε εκείνος ο οδηγος σε αυτή την απλή πλάκα μου.
ΟΑΚΑ 2011 Ποδοσφαιρικός αγώνας Ολυμπιακού Παναθηναικού. Με έχει φέρει ο τότε σύντροφός μου φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού. Φανατικός της τηλεόρασης. Δηλαδή από αυτούς που βρίζουν την τηλεόραση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αλλά κατά τα άλλα Κύριος και “Αρνί”. Είχα ξαναπάει στο γήπεδο με τον προηγούμενο σύντροφό μου που και αυτός ήταν φανατικός Ολυμπιακός. Της τηλεόρασης και αυτός. Κύριος και “Αρνί”. Ευτυχώς και για τους δύο. Κάτσαμε ήσυχα στην κερκίδα μας, φωνάξαμε, παρακολουθήσαμε, απολαύσαμε…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ την απέναντι κερκίδα που ήταν οι “οργανωμένοι”. Ούτε την πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη. Άνθρωποι, άντρες, ναι , μόνο άντρες, φανατισμένοι, να ουρλιάζουν , να χτυπιούνται να περνάνε και να βιώνουν όλο τους το είναι μέσα από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
Ο τελευταίος ποδοσφαιριστής στον πάγκο παίρνει τόσα χρήματα όσα αυτοί θα πάρουν σε έξι ζωές σκέφτηκα και επίσης θα αλλάξει ομάδα αν του προτείνουν περισσότερα. Αλλά αυτόι εκεί!!! Να έχουν σαν θρησκεία και θεό μια ομάδα και ένα παιχνίδι.
Τους παρατήρησα. Και στο γήπεδο και φεύγοντας. Και πόνεσα. Γιατί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κανένας μα κανένας τρόπος να πείσω αυτά τα πλάσματα ότι πλανούνται πλάνην οικτράν. Ότι καμιά θρησκεία δεν είναι όλοι αυτοί οι παίκτες. Που πληρώνονται αδρα . Ότι απλώς παίζουv ένα παιχνίδι. Ότι το παρακολουθούμε για fun. Πλάκα. Έτσι να περάσουμε ωραία και να στηρίξουμε τον αθλητισμό… (λέμε τώρα…)
Σαν ζώα ήταν (συγγνωμη για τα ζωα γαμώ το politically correct). Φώναζαν και δέρνονταν μετά τον αγώνα. Και παρανόησε το κεφάλι μου. Ούρλιαζαν συνθήματα μίσους και είχαν τόση οργή μέσα τους! Τόση οργή και πόνο. Αισθάνθηκα ότι δεν είχα καμιά δουλειά εκεί. Όχι γιατί τους φοβήθηκα. Αλλά γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να σώσω ούτε εκείνους αλλά ούτε και εμάς που κινδυνεύουμε από αυτούς. Και απλώς έφυγα…
Έφυγα.. Έτσι κάνουμε όλοι… Έτσι κάνετε όλοι…
Και κάπως έτσι αυτοί οι επικίνδυνοι άνρωποι που είναι σαν ζωα (συγγνώμη για τα ζώα γαμω το politically correct) σκοτώνουν τα παιδιά μας… Με την ανοχή μας!!!
Γεννήθηκα Παναθηναΐκος! Είμαι περήφανη για αυτο. Ο μπαμπάς μου, ο άντρας της ζωής μου, ο μοναδικός ο υπέροχος με έχρισε Παναθηναικό. Και μετά θυμάμαι 8-10 χρονών ήμουν και πήγαινα στο σχολείο που ήταν καθηγητής και τα παιδιά μου χάρισαν ένα κασκόλ του Παναθηναικού. Το έχω ακόμα. ΑΚΟΜΑ!!!
Στα χρόνια που ακολούθησαν έβαλα ένα στοίχημα ένα βράδυ ότι αν χάσει ο Παναθηναικός από την Efes το 94 ήταν στο μπάσκετ, θα γίνω Ολυμπιακός. Και έχασε. Και έτσι απλά άρχισα να λέω ότι είμαι Ολυμπιακός για να κρατήσω το στοιχημα που είχα βάλει. Την επόμενη χρονιά έχασε και ο Ολυμπιακός από την Efes. Αλλά λίγο που το συνήθισα, λίγο που δεν ήθελα να προδώσω την απόφαση είπα να παραμείνω Ολυμπιακός.
Και παρέμεινα για 25 χρόνια. Μέχρι που γεννήθηκαν η Αγγελίνα και ο Δημήτρης. Τα ανίψια μου! Τα πλάσματα που αγαπώ πιο πολύ. Και μάντεψε. Είναι Παναθηναικοί γιατί ο μπαμπάς τους και μικρός μου αδερφός ποτέ δεν “αλλαξοπίστησε” σαν εμένα. Γεννηθήκαμε Παναθηναικοί άλλωστε. Και για την Αγγελίνα και το Δημήτρη θα ξαναγίνω Παναθηναικός. Για να μπορώ να πάω μαζί τους στο γήπεδο να δούμε ωραίους αγώνες και να στηρίζουμε την ομάδα μας.
Την ομάδα μας! Δηλαδή 22 ανθρώπους που κλωτσάνε μια μπάλα και παίρνουν χρήματα ατελείωτα για αυτό. Και παίζουν ένα παιχνίδι. Και εμείς έτσι για την φάση επιλέγουμε ομάδα και την υποστηρίζουμε στο παιχνίδι. Αυτό! Τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Καμιά φορά οριακά βάζω μέσα μου ώς συναίσθημα γιατί το κάνουμε και αυτό.!
Δυστυχως δεν μπορώ ως Μαρήα να δικαιολογήσω τον φανατισμό που προκαλεί εγκληματικότητα στις ομάδες ποδοσφαίρου.. Μπορώ να καταλάβω… τα ζωά… δυστυχώς…
Καταλαβαίνω δυστυχώς…αλλά δεν δικαιολογώ…
Προσπάθησα στην αρχή να μην διαβάσω για τον Άλκη. Δεν ήθελα άλλες κακες ειδήσεις. Αλλά δεν γινόταν. Ήταν παντού. Και να σου πω και κάτι. Ήταν ένας από εμάς. Που απλώς έχει επιλέξει μια ομάδα να υποστηρίζει λες και αυτό είναι τίποτα που στη ζωή μας προσφέρει κάτι. ΤΙΠΟΤΑ! Η ομάδα που υποστηρίζεις στην ζωή σου δεν σου προσφέρει τίποτα!!!
Πλάκα κάνουμε εμείς, λεφτά δεν παίρνουμε… ούτε θεοί είναι…
Αν ήταν δεν θα άλλαν ονόματα κάθε σαιζόν…
Προσπάθησα να μην διαβάσω για τον Άλκη
Διάβασα γαμώ το κέρατο, διάβασα
Κατέρρευσα
Γιατί σκέφτηκα τα ανίψια μου. Μα θα ήταν ποτέ δυνατόν να τα χάσω έτσι
Για μια ΜΑΛΑΚΙΑ???? Για μια ομάδα ποδοσφαίρου??
Ναι ρε είναι ΜΑΛΑΚΙΑ!!!!
Μαζεψτε τα παιδιά σας ρε από το να φανατίζονται με τα εκατομμύρια που παίρνουν άλλοι…
Είναι ένα παιχνίδι… Είναι μόνο ένα παιχνίδι…
Και είναι δήθεν και αθλητισμός και πολιτισμός…
Και είναι δήθεν και αθλητισμός και πολιτισμός….
Θρηνούμε νεκρούς στο όνομά του…
Μαλλον κάτι έχει πάει πολύ λάθος…
Παρακολοθούσα στην τηλεόραση προχτές (χίλια συγγνώμη εύχομαι στους κουλτουριάρηδες που δεν βλέπουν τηλεόραση, θα φροντίσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος μέχρι τα 90 και να την κόψω) παρακολουθούσα το ρεπορτάζ που όλοι οι παίκτες του Άρη και οπαδοί και από άλλες ομάδες κατέθεσαν λουλούδια στη μνήμη του. Θεσπέσιες και τρυφερές κινήσεις . Και κλείνοντας το ρεπορτάζ άκουσα:
“Και πες μου τι ψυχή θα παραδώσεις τα χρώματα του Άρη αν προδώσεις”.
Το φώναζαν για να υποστηρίξουν τον δολοφονημένο Άλκη.
Αλήθεια τωρα;;;;
Μετά από τόση βία τόσο φανατισμό και μια δολοφονία στο προσκήνιο, και έναν νεκρό που πενθεί μια χώρα ολόκληρη το καταπίστευμα και το αντίο είναι και τι ψυχή θα παραδώσει τα χρώματα του Άρη αν προδώσει;;;
Δηλαδή καλώς πέθανε;;; Ορέ πάτε καλά;;; Και εσείς που το είπατε και εσείς που το δείξατε!!!
Προσωπικά τα έχω λίγο χαμένα και το ομολογώ. Θες το πολύ διάβασμα, θες η πολλή δουλειά, η πολλή πληροφόρηση, το πολύ φαγητό, δεν ξέρω… Πάντως αποδέχομαι ότι τα έχω λίγο χαμένα από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Μπορώ να στο εκφράσω και σε “ανώτερα” ελληνικά αλλά είμαι σίγουρη πως συνεννοούμαστε με το .. χαμένα!!!!
Δηλώνω τη βαθιά μου θλίψη για τη δολοφονία και για την ανικανότητα να προστατέψουμε τα παιδιά μας! Κάνω το σταυρό μου για τα ανίψια μου και για τα παιδιά όλου του κόσμου…Εκεί μας φτάσατε τους άθρησκους…
Εσύ τι ψυχή θα παραδώσεις;;;
Good night good fight
